Recenzja Plecy, które chcę kopnąć - Risa Wataya

 

Osamotnienie ma różne oblicza. Nie każde wiąże się z fizyczną przemocą czy szykanami. Czasem po prostu przestajesz gdziekolwiek przynależeć, a twoje miejsce znajduje się poza grupą. To właśnie spotyka Hatsu – inteligentną i cyniczną licealistkę, która nie potrafi stłamsić swojego ego, by dopasować się do innych, a kąśliwością, maskującą jej zagubienie, tylko pogarsza swoją sytuację. W podobnej sytuacji jest Ninagawa – chłopak, który ma obsesję na punkcie modelki i idolki Orichan. Dawne spotkanie Hatsu z Orichan sprawia, że żyjący w swoim świecie Ninagawa po raz pierwszy zauważa koleżankę z klasy. Czy jednak wystarczy przebywać w czyimś towarzystwie, by przestać czuć się samotnym? Czy bycie skazanym wzajemnie na siebie wystarczy, by nawiązać więź?

Risa Wataya w wieku zaledwie siedemnastu lat zdobyła prestiżową Nagrodę im. Akutagawy za recenzjowaną przeze mnie książkę. Moim zdaniem zasłużenie.

Główną bohaterką jest Hatsu, której najlepsza przyjaciółka Kinuyo wraz z przyjściem do liceum oddaliła się od niej, przyłączając się do klasowej paczki.

Ciekawą postacią jest Ninagawa. Hatsu zdaje się mu zazdrościć bo ten sprawia autentyczne wrażenie, jakby bycie wyrzutkiem kompletnie go nie obchodziło. Z drugiej strony dziewczyna traktuje go ze swogo rodzaju pogardą.

"Plecy, które chcę kopnąć" to opowieść, która zabiera czytelnika do czasów szkoły licealnej, znakomicie oddając młodzieńczy klimat. Poznajemy rozterki i kłopoty będące udziałem głównej bohaterki. Okazuje się, że nie dla wszystkich placówka edukacyjna to szczęśliwe miejsce, w którym zawiera się przyjaźnie na całe życie.

Lektura traktuje o dojrzewaniu, samotności oraz relacjach - przemijających, jak i nowo zawartych.

Porusza problem odrzucenia i radzenia sobie z nim. 

To krótka historia zmuszająca do refleksji.

Ocena: 4/5