Prawda o koreańskich mężczyznach

Niektóre zagraniczne kobiety podróżują do Korei Południowej w poszukiwaniu miłości. Ale przybywając do tego kraju, odkrywają jak wiele wad mają Koreańczycy.

Oppa jest przystojny. Trzyma cię na dystans z początku, ale jak zakocha się w tobie, poświęca wszystko związkowi. Pojawia się, gdy masz kłopoty, jakby miał z tobą telepatyczną więź. Jest zazdrosny, ale tylko do pewnego stopnia. Nie boi się okazywać uczuć, zgrywać słodziaka i przytulać się. Ale nigdy nie nalega na odbycie stosunku seksualnego. 

To opis wielu męskich charakterów z koreańskich seriali. I jakkolwiek nierealistycznie i banalnie to zabrzmi, niektóre kobiety wokół globu wierzą, że  opisy te odzwierciedlają prawdziwy wizerunek południowo-koreańskich mężczyzn.

Według wykładowczyni na Welllesley College Min Joo Lee, która „przeprowadziła wywiady z kobietami z różnych części świata, które zainspirowane koreańskimi dramami, wybrały się  w podróż do Korei Południowej” by zbadać ten fenomen. Dowiedziała się, że „znacząca podgrupa podróżuje do Korei Południowej z miłości”. Jedna z Niemek wyznała nawet, że „kiedy spotyka Koreańczyka, czuje się jakby żyła we własnej kdramie”. 

Można sobie wyobrazić jak często te podróże kończą się rozczarowaniem. Niewielu koreańskich mężczyzn może sprostać ich wyidealizowanemu fikcyjnemu wizerunkowi, co trzeba powiedzieć.

W kraju nie ma takich złudzeń. Jeśli zagraniczne kobiety chcą przyjechać i umawiać się z męską częścią populacji, proszę bardzo. Koreanki nie będą miały nic przeciwko.

Może to zabrzmieć szorstko, ale w ciągu kilku ostatnich lat w Korei Południowej przelano wiele atramentu, pisząc, dlaczego jej mężczyźni są nieatrakcyjni. Pierwsza wielka fala osądzania nadeszła w 2014 roku i później jako część tego, co można nazwać dyskursem gaejeossi.

Oznacza on klątwę wieku średniego, a ta etykieta została nadana wielu koreańskim mężczyznom w wieku powyżej 40 lat, którzy są egocentryczni do tego stopnia, że są odpychający. Przypisuje się im takie cechy jak manipulacja, poniżające odnoszenie się do kobiet i młodzieży, traktowanie podwładnych i pracowników jak służących, brak manier i rutynowe molestowanie seksualne.

To co również ich łączyło, opisałem w 2015 roku w eseju, który żenująco szybko rozprzestrzenił się w sieci, to „szczególne przekonanie o słuszności ich działania i głębokie zdziwienie, a nawet gniew, gdy są odrzucani lub konfrontowani”.

Naród najwyraźniej zgodził się, że z jego starszymi mężczyznami jest coś fundamentalnie złego, z mnóstwem artykułów zachęcających do refleksji. „Silny przed obliczem kobiety, ale słaby i uległy przed obliczem silnego: nazywa się gaejeossi”. (Donga Ilbo) „Jesteś gaejeossi czy dżentelmenem?” (Kyunghyang Shinmun) „Ta nazwa jest może przesadzona, ale pokazuje gniew i nienawiść pokolenia do tego typu mężczyzn”. (Maeil Kyeongje)

Jedna gazeta nawet stworzyła poradnik dla mężczyzn „jak uniknąć stania się gaejeossi”

Ale czy Koreańczycy tylko w średnim i starszym wieku mają wady? Sojolog O Chan Ho w swojej książce z 2016 roku „Dlaczego ten mężczyzna stał się dziwny?”, poszedł dalej i podsumował, że przeciętnemu Koreańczykowi brakuje trzech rzeczy: „racjonalnej zdolności do logiki”, „zrozumienia przemocy jako przemocy” i „zdolności do komunikowania się i empatii”. I nie mówił tylko o starszych mężczyznach; młodsi mężczyźni mogą równie łatwo przyjąć cechy gaejeossi, gdy doświadczą trzech ścieżek prowadzących do dorosłości w społeczeństwie Korei Południowej, czyli: obowiązkowej służby wojskowej, edukacji oraz południowokoreańskiej kultury nadużywania władzy i nieracjonalnej hierarchii.   

Te instytucje mają sposób na wzmocnienie wypaczonego ideału męskości, który uprzywilejuje pogardę dla słabszych, sukces za wszelką cenę i służalczość wobec tych, którzy są wyżej w hierarchii.

O mówił o rosnącym sentymencie do południowokoreańskich mężczyzn w ogóle, co znalazło odzwierciedlenie w pojawieniu się innego popularnego epitetu przez większą część 2017 roku: hannam, będący skrótem od „koreański mężczyzna” (Hanguk namja).

O co chodzi z nimi? Mówi się, że termin ten wywodzi się z internetowych społeczności feministycznych i był używany z sufiksem –chung, co oznacza robactwo, i co mówi samo przez siebie. To wyraża opinię, że koreańscy mężczyźni są z natury samolubni i szkodliwi dla otoczenia i społeczeństwa, jak pasożyty żyjące na innym organizmie.  

Ale nawet bez odniesienia do insektów, nazwa hannam funkcjonowała (i nadal funkcjonuje) jako przedstawienie zwykłych Koreańczyków. Jeśli ktoś mówi po koreańsku: „[ten czy tamten] jest hannam”, jak to czasem robią moje koleżanki, oznacza to, że pewien Koreańczyk ucieleśnia te same godne ubolewania cechy, które przypisuje się gaejeossi. I stają się oni coraz młodsi. Jeong Mi Hwan zauważyła w 2017 roku:

„Dzisiejsi mężczyźni będąc w późnym wieku nastoletnim i mając dwadzieścia lat uczą się wszystkich złych nawyków hannam bardzo wcześnie: arogancja aż do bezwstydu, niegrzeczność wobec kobiet i autorytaryzm. Dlaczego?”

Może dlatego, że „zbyt wiele wzorów do naśladowania z wadami jest wszędzie”, jak odpowiedziała na swoje pytanie Jeong. Korea Południowa jest pełna mężczyzn, którzy dają swojemu rodzajowi złą reputację. Były lider prawicowej opozycji People Power Party – kiedyś znany jako Saenuri – Kim Mu Sung trafił na czołówki gazet na całym świecie w maju 2017 roku poprzez zachowanie się jak gaejeossi, przechodząc przez bramkę na lotnisku i pchając walizkę w kierunku swojego asystenta, nawet na niego nie patrząc.

Następnie ruch #MeToo zaczął ogarniać Koreę Południową na początku 2018 roku, a również ujawniono przestępstwa seksualne wielu wpływowych mężczyzn. W tym granie znaleźli się lewicowi burmistrzowie Seulu i Busanu, gubernator prowincji Południowej Chungcheong, poeta Ko Un (często wychwalany jao mający szansę zostać pierwszym Koreańczykiem, który mógł zdobyć literacką nagrodę Nobla) oraz reżyser i zdobywca nagrody w Festivalu Filmowym w Wenecji Kim Ki Duk.

Ujawnieniom tym towarzyszyła zwiększona świadomość innej bardzo rozpowszechnionej w tym kraju formy przemocy ze względu na płeć: Molka, czyli tajne nagrania, wykonywane przez mężczyzn w kompromitujących sytuacjach bez zgody kobiet. Protestujące kobiety zaczęły gromadzić się co miesiąc, aby potępić tę praktykę i pobudzić rząd do działania. W pewnym momencie wydawało się, że każdego dnia mężczyźni byli aresztowani za nielegalne filmowanie kobiet w publicznych toaletach, w metrze, w pracy, w pokojach motelowych, a nawet we własnych domach.

Nic dziwnego, że w Korei Południowej wywołało spore zainteresowanie, nie wspominając o całkiem sporej liczbie książek, poświęconych zrozumieniu jak koreańscy mężczyźni stali się tacy.

Jeśli publikacja w 2016 roku „Narodziny dziadka” badała „męskość” starszych mężczyzn i niskich dochodach będących na marginesie społeczeństwa, „Analiza Koreańskiej Męskości (w 2017 roku) oraz „Koreańscy Mężczyźni (w 2018 roku) zwróciły uwagę na konwencjonalne koreańskie oczekiwania jakim powinien być mężczyzna. Powinien być niezawodnym żywicielem rodziny, nagrodzony szacunkiem i potomstwem za swój wkład finansowy. Ten układ, który obowiązywał od wieków, skłaniał kobiety do zajmowania niższych pozycji zarówno w rodzinie, jak i w społeczeństwie, a także uniemożliwiał społeczną akceptację i sukces od „niemęskich” mężczyzn – którzy odbiegają od normy lub krytykują system.

Podczas gdy zmieniona sytuacja gospodarcza w następstwie kryzysu finansowego w 1997 roku zadała cios historycznej praktyce żonatego mężczyzny, który samodzielnie utrzymuje swoją rodzinę, męski przywilej jest nadal utrzymywany w Korei Południowej „poprzez przemoc i różne systemy społeczne”, przekonuje Choi Tae Seop, autor książki „Korean Men”. Wiele danych na temat różnic w zarobkach między mężczyznami a kobietami oraz odsetek kobiet na stanowiskach decyzyjnych  w korporacjach i w rządzie zdają się potwierdzać jego pogląd. 

Ale niektórzy, ale i możliwie że całkiem spora ilość południowokoreańskich mężczyzn, ciągle czują się zagrożeni postępem jaki osiągnęły kobiety, i zwracają swój gniew w stronę feminizmu i przeciwnej płci, zamiast krytycznie analizować własne błędne wyobrażenia na temat tego, jakie powinny być kobiety.

Pewien Koreańczyk niedawno skomentował na stronie Korea Expose na Facebooku, pisząc: „Feminizm stworzył w Korei złą opinię, zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku lat.”

A niektórzy prawicowi aktywiści, tkwiący w głównym nurcie polityki, nie wstydzą się domagać całkowitego przywrócenia patriarchatu, takiego jaki kiedyś istniał. Są przekonani, że kobiety powinny być zdegradowane do tradycyjnej roli gospodyń domowych.

„Ci bezwstydni [Koreańczycy] wciąż marzą o tak zwanych „kobietach ze zdrowym rozsądkiem”, co oznacza kobiety które nie zgadzają się z feministycznym przekonaniem, które będą ich gospodyniami, kusicielkami, matkami ich dzieci i uległymi synowymi” mówi Choi. 

W odpowiedzi na rosnące dowody toksycznej koreańskiej męskości, strony internetowe zdominowane przez mężczyzn, potępiają coś co nazywają „rażącym uogólnieniem ich natury”.

Ale język koreański jest usiany neologizmami opartymi na uogólnieniach na temat koreańskich kobiet: kimchinyeo (kobiety kim chi), Kim Nyeose (madam Kim), mamchung (pasożyty mamusi) i pongpongnyeo (kobiety z podłą przeszłością), żeby wymienić tylko kilka. Sugerują, że mężczyźni od dawna przedstawiali obraz kobiet jako rozrzutnych, bezsensownych, wyzyskujących i niemoralnych, a ich oburzenie z powodu bycia uogólnianym jest w najlepszym razie hipokryzją. 

Jeśli to wszystko nie powstrzymuje Cię przed szukaniem miłości w Korei Południowej, przyjedź i próbuj. Można śmiało powiedzieć, z nie wszyscy Koreańczycy to gaejeossi lub hannam i możliwe, ze przynajmniej kilku z nich może się dostosować do ideału przedstawionego w kdramach.

Albo, jak konkluduje Min Joo Lee bądź przygotowana, że „miłość i romans nie zawsze mają szczęśliwe zakończenie”.

źródło: koreaexpose