Recenzja Wyspa pajęczych lilii - Li Kotomi

 

Na porośniętą czerwonymi pajęczymi liliami plażę gdzieś na Pacyfiku morze wyrzuca nieprzytomną dziewczynę. Gdy ta budzi się, nie pamiętając swojej przeszłości, wyspiarka Yona przyjmuje ją pod własny dach i nadaje jej imię Umi. Mimo językowej bariery między młodymi kobietami rodzi się przyjaźń pełna wzajemnej fascynacji. Umi powoli wchodzi w świat tajemniczych rytuałów wyspy rządzonej przez kapłanki noro, gdzie jedynie kobiety mają prawo posługiwać się odrębnym językiem, uczyć i przekazywać historię. Z czasem dziewczyna zaczyna odzyskiwać wspomnienia i zadawać pytania. Co naprawdę dzieje się podczas corocznych wypraw noro za morze? Dlaczego jej mowa przypomina język kapłanek? I jakie sekrety kryje przeszłość?

"Wyspa pajęczych lilii" to ciekawa lektura o utopijnym społeczeństwie. w którym to kobiety sprawują władzę. To one odprawiają magiczne obrzędy i rytuały oraz mają prawo handlować z innymi wyspami.

Losy mieszkańców poznajemy z perspektywy Umi, która jest outsiderką i w związku z tym wiele zwyczajów ludności po prostu ją dziwi. Dziewczyna postanawia zmienić niektóre reguły, będące je zdaniem niesłuszne i krzywdzące.

Jednym z wątków jest sekret pochodzenia głównej bohaterki, który sukcesywnie poznajemy. Poza tym opisana jest relacja Umi i Yony wykraczająca ponad zwykłą przyjaźń.

Historia przedstawiona w książce to tylko pretekst do zastanawieniem się nad nierównościami i wykluczeniem płci. To również obawa przed nowym. Przed tym, że tradycja zostanie przerwana, burząc ład i porządek.

Powieść zawiera mnóstwo odniesień do hisotrii i kultury azjatyckich społeczeństw, użytym w innym kontekście, jak  na przykład powstanie kamikadze czy podobieństwo do wojen opiumowych.

W książce występują trzy języki (jak zauważa Dariusz Latoś w posłowiu są one głównymi bohaterami), co sprawiało mi trudność w odbiorze. Dla znających język chiński i japoński zapewne będzie to prawdziwa gratka, ale mi ciężko było zapamiętać znaczenie  niektórych wyrazów.

Ocena: 4/5