Recenzja Chicago

 Ostatnio obejrzałam ponownie Chicago, więc chciałabym podzielić się swoimi wrażeniami.

Chicago, lata 30. Młoda mężatka, Roxie Hart (Zellweger) jest zafascynowana światem musicali i pragnie zostać gwiazdą jednego z nich. Podziwia jedną z kabaretowych aktorek, Velmę Kelly (Zeta-Jones). Pewien mężczyzna obiecuje jej, że powie słówko komu trzeba, a Roxie stanie się gwiazdą. Naiwna kobieta spędza z nim noc, po czym okazuje się, że jest on oszustem. W czasie szarpaniny Roxie zabija go. Trafia do więzienia. Tam poznaje parszywe mechanizmy show-businessu.

Zellweger świetnie odegrała rolę głupiutkiej zapatrzonej w siebie Roxie a za swój występ Zeta-Jones otrzymałą Oscara. Warto nadmienić, że Katherine była w ciąży podczas kręcenia filmu.

Chicago to musical obyczajowy ze świetną, lecz prostą fabułą skupiającą się wokół uwolnienia Roxie.

Film obfituje we wspaniałe piosenki, z których najbardziej przypadły mi do gustu When You're Good to Mama oraz Cell Block Tango.

Co ciekawe to jedna z nielicznych produkcji, w których czarne charaktery wygrywają i nawet nie oburza to widza bo obie główne bohaterki dają się lubić. Z kolei okazało się, że niewnina kobieta, która nie popełniła przestępstwa, została skazana na śmierć bo nie stać ją było na prawnika oraz mówiła po węgiersku, co utrudniało jej komunikację.

Znamienne są ostanie w filmie słowa Roxie zwracającej się do publiczności po występie: "Nie udałoby się to bez was". Otóż zło wymaga poklasku lub przynajmniej bezczynności zwykłych ludzi.

Film uczy również jak znienny jest świat show-businessu. Jednego dnia jest się uwiebianym, by następnego zostać zastąpionym przez inny gorący temat.

Podobał mi się humor w "Chicago". Dodatkowo produkcja ani przez minutę nie nudzi, więc gorąco polecam tą produkcję,

Ocena: 5/5