Recenzja Prawdziwa powieść - Minae Mizamura

 

"Prawdziwa powieść" to historia dwojga zakochanych w sobie ludzi, pochodzących z różnych klas społecznych.

Początkowo nie wiemy, kto jest głównym bohaterem, jako że narratorami są różne postacie. 

Powoli poznajemy losy Taro Azumy, sieroty znikąd, który trafia pod pieczę Fumiko, pokojówki w domu bogatej rodziny. Tam poznaje płochliwą Yoko, najmłodszą córkę państwa Utagawów. Dziecinna bliskość przeradza się w trwającą dziesięciolecia fascynację. On emigruje i staje się jednym z najbardziej wpływowych Japończyków w USA, ona zostaje w Japonii, ich losy są jednak wiecznie splątane. 

Mniej więcej w połowie książki autorka opisuje dzieje bogatej rodziny z której pochodzi Yoko, które to zajmują około stu stron. Według mnie była to rozwlekła i przegadana historia rodu. Kiedy jednak przebrnęłam przez tą część powieści, z każdą kolejną kartą rosło moje zaciekawienie i z wypiekami na twarzy czytałam dalszy ciąg. 

Z pewnego rodzaju rozczuleniem obserwowałam jak dwójka dzieci z różnych środowisk zaczyna łączyć przyjaźń, a z wiekiem i miłość.

Czy jednak różniące ich pochodzenie nie będzie przeszkodą? Czy będą gotowi popełnić mezalians?

"Prawdziwa powieść" liczy nieco ponad 700 stron i dość wnikliwie analizuje psychikę i zachowania bohaterów. Jednocześnie pozostawia niedopowiedzenia. Ich powodem jest to, że narratorką jest służąca Fumiko, która mimo że była powierniczką zakochanych, w pewnym momencie nie wie jakie relacje łaczyły Taro z Yoko. Wprowadza to klimat tajemniczości i niepokoju, a także nutę nieprzewidywalności. 

Wielu czytelników zwraca uwagę na podobieństwo "Prawdziwej powieści" do "Wichrowych Wzgórz", do którego się nie odniosę, jako że nie czytałam drugiej z wymienionych książek.

Ocena: 4/5