Recenzja Dwadzieścioro czworo oczu - Sakae Tsuboi

 

Japonia, rok 1928. Pracę w wiejskiej szkółce rozpoczyna młoda nauczycielka, Hisako Ōishi. Choć spotyka się z chłodnym przyjęciem lokalnej społeczności, dzieci szybko zaczynają darzyć ją sympatią. Nawet gdy odchodzi z posady, nie traci kontaktu ze swoimi uczniami.

Lata mijają, jej podopieczni dorastają, a sytuacja społeczna w Japonii znacząco się zmienia. Jak potoczyły się losy dwanaściorga dzieci, które wiosną 1928 roku rozpoczęły naukę pod skrzydłami panny Ōishi?

„Dwadzieścioro czworo oczu“ to powieść z 1952 roku, której akcja toczy się od 1928 roku do czasów po drugiej wojny świartowej. O dziwo wywołuje ona w większości ciepłe uczucia. 

Głównymi postaciami są nauczycielka i jej dwanaścioro podopiecznych, od małego poddanych "praniu mózgów", by wyszkolić ich na żołnierzy, którzy ginąc, zostają bohaterami narodowymi.

Okazuje się, że przyszli żołnierze, to zwyczajni ludzie - a wcześniej beztroskie i urocze dzieci.

Książki nie odebrałam jako chęć wybielenia i usprawiedliwienia Japończyków, mających imperialistyczne zapędy. Powieść skłania raczej do refleksji nad sensem wojen. 

Głosem rozsadku jest nauczycielka, która jako nieliczna jest zadowolona z  zakończenia działań wojennych, nawet jeśli to Japonia została pokonana. Jako nieliczna zauważa, że młodzi chłopcy służyli bardziej jako mięso armatnie. Jak dowiedziałąm się z książki szkolenie młodzieży ograniczono do minimum i tak słabo przygotowani żolnierze ruszali na front, by honorowo zginąć.

 Hisako Ōishi również została doświadczona przez wojnę - jej mąż poległ na polu bitwy. 

Jest to postać tak serdeczna, że jej uczniowie nawet jako dorośli ludzie utrzymują z nią kontakt. To ciepła powieść o dorastaniu oraz relacjach międzyludzkich. 

Ocena: 4,3/5